To the socialists of all parties

Tekst gepubliceerd in Neohumanisme 2 (2012)

Is er nog een liberale partij in Belgie/Vlaanderen?

De afgelopen jaren merk ik op dat verschillende partijen de titel van “de echte liberale partij” proberen te claimen. Buiten het feit of dit verstandig is om het liberalisme te claimen en daarmee mogelijke medestanders buite spel te zetten, vraag ik mij toch af of er nog wel een “echte liberale partij” is.
Concreet zijn er momenteel 2 partijen die deze weg bewandelen: Open VLD en N-VA en stel ik mij de kritische vraag of zij überhaupt wel een consequent liberaal verhaal hebben.

De N-VA maakt sinds de Vlaamse verkiezingen van 2009 furore in de Wetstraat en ver daarbuiten. Onlangs mocht ik na de Nederlandse verkiezingen nog van een Kamerlid horen dat “zij eigenlijk de Vlaamse VVD zijn en liberaler dan de VLD”. Maar is dit ook zo?
Als je afgaat op hun economisch programma, zou men hiermee kunnen instemmen natuurlijk. maar er is een wezenlijk verschil tussen een programma en dit omzetten in daadkrachtig beleid.
Als lid van de Vlaamse Regering Peeters II, zou je toch kunnen verwachten dat zij pogen om hun liberaal gedachtegoed tot uiting te laten komen in beleidsdaden, zeker met de belangrijke portefeuilles financien, begroting, werk, binnenlands bestuur en bestuurszaken. Buiten het feit dat er een begroting in evenwicht is, zie ik helaas weinig liberale impulsen. Integendeel zelfs: men keurt maatregelen goed die belastingen verhogen (zoals de miserietaks) en die de staat nog meer laten vervetten: extra instellingen worden in het leven geroepen (een derde tvnet, een Vlaamsch energiebedrijf), of men laat de overheid nog meer intervenieren in het priveleven van de burger (een Vlaamse kindpremie). Zaken waar een echte liberaal zich voor zou doodschamen!
Ook bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen was N-VA bij de winnaars. Maar als ik dan zie dat men bijv. in Antwerpen voorstelt om de stad te laten bewaken met camera’s, vraag ik mij wederom af waar het liberaal gedachtegoed heen is gegaan.
Natuurlijk kan de N-VA zich richten op het beleid van de federale regering, waar zij geen deel van uitmaakt, om die te brandmerken als een socialistische belastingsregering, zelfs zonder Vlaamse meerderheid! Het ontgaat mij nog steeds waar het “liberale idee” vandaan komt dat een Vlaming meer waard zou zijn dan een Waal. Hieruit blijkt steeds vaker hoe zij eigenlijk het liberalisme gebruiken om ermee te kunnen scoren, maar deze principes zeer snel weglaten om toch maar deel te kunnen nemen aan de macht.

Open VLD daarintegen, als erfgenaam van de Liberale Partij en de Partij voor Vrijheid en Vooruitgang, zou de liberale waarden moeten uitdragen. Helaas is zij sinds 2007 “op den dool”. In 1999 was er de vorming van een rood-blauwe coalitie nodig om een einde te maken aan de CVP-staat. Deze eerste Paarse regering heeft op ethisch vlak een zeer liberaal beleid gevoerd, maar is men vergeten dat er naast ethische liberale waarden ook nog socio-economisch liberaal beleid nodig is. Een verdere groei van de overheid was dan ook helaas een exponent hiervan. Na 2007 zit de (OPEN) VLD in de hoek waar de klappen zitten. Achteruitgang in kiezers en zetels werden helaas niet aangegrepen om terug te gaan naar een nieuw liberaal verhaal, maar men ging zich steeds meer gedragen als een “machtspartij” die zo ongeveer alles zou willen doen, om toch maar aan de macht te kunnen blijven. En als men dan aan de macht bleef, werden de liberale principes snel overboord gegooid: er werd zelfs een begin gemaakt van een vermogensregister! In naam is de VLD nog steeds een liberale partij, maar ook zij laat haar principes weg om deel te kunnen nemen aan de macht.

De “rode” draad in deze analyse, is de aanwezigheid van een socialistische partij (sp.a of PS) in een coalitieregering. Maar al te vaak leggen zij op onnavolgbare wijze een socialistisch gedachtegoed op aan de coalitieregeringen waarin ze zetelen. Zowel de N-VA (Vlaams niveau) als de Open VLD (federaal niveau) maken zich hieraan schuldig. Men zou er misschien verstandiger aan doen om in plaats van elkaar te verwijten van nationalist/socialist/opportunist te zijn, de overeenkomsten te zien en deze proberen te verwezenlijken.

Legalisering van drugs een goede zaak?

Tekst gepubliceerd in Neohumanisme I (2011)

Binnen het LVSV gaat de discussie over legalisering van drugs al een tijdje mee. Laat deze tekst daarom een bescheiden bijdrage leveren aan deze discussie.

Bepaalde stromingen binnen het liberalisme zijn voorstander van een decriminalisering van drugs. Volgens de voorstanders lost het decriminaliseren van drugs het probleem van de drugsgerelateerde criminaliteit op, verbetert het de kwaliteit en laat het de prijs van de drugs dalen door de (vrije) marktwerking. Als liberaal ben ik zeker geen tegenstander van een vrije markt en durf ik ook te geloven dat de marktwerking veel meer vrijheid zal aanbieden dan overheidssturing.
Jammer genoeg durft men hier niet verder te denken.
Natuurlijk zou het legaliseren van de drugshandel de drugsgerelateerde criminaliteit voor een groot deel laten verdwijnen. Logisch ook: als je de handel in drugs legaliseert, verdwijnt ze vanzelf uit de misdaadcijfers. En natuurlijk zal de marktwerking de kwaliteit van de drugs verbeteren en zal de prijs laten dalen. Maar de grote vraag blijft of dit wenselijk is… Elk individu krijgt zo inderdaad een veel grotere keuzevrijheid in het al dan niet gebruiken van drugs. Maar is deze keuze wel vrij? Als men bijvoorbeeld op erg jonge leeftijd, onder de nodige groepsdruk in aanraking komt met drugs en verslaafd wordt, is een latere keuze een illusie.

Naast de vrijheid is er ook het luik verantwoordelijkheid de tweede zijde van de medaille: Voor de vrije keuze die een individu maakt, moet hij ook zijn verantwoordelijkheid voor opnemen. En dit wordt vaak vergeten in het grote “vrijheid/blijheid”-verhaal, waar men jammer genoeg het probleem van verslaving en de verslaafden uit het oog verliest. Ik snap niet hoe men als liberaal, door zo te focussen op de marktwerking, dit probleem kan vergeten. Liberalisme is toch zoveel meer dan marktwerking. Liberalisme is ook elk individu de kansen geven om zich maximaal te kunnen ontplooien. Kansen die worden ontnomen door iemand afhankelijk te laten worden van drugs. Juist daarom moet elk individu beschermen tegen de nefaste gevolgen van drugsgebruik.

Een van de gevolgen van drugsgebruik is schade aan de persoonlijke groei. Uit onderzoek (1) blijkt dat druggebruik in de pubertijd kan leiden tot verminderd denkvermogen en concentratiestoornissen. Dus juist in de periode dat een individu zich met name ook via het onderwijs gaat ontplooien, wordt hij hierin gehinderd door eventueel druggebruik. Een ander gevolg van druggebruik is sociale schade. Bij kwetsbare individuen kan druggebruik gepaard gaan met psychische en gedragsstoornissen en contact met criminaliteit. Amerikaans onderzoek(2) stelt zelfs dat drugsgebruikers meer geneigd zijn om criminele feiten te plegen.
Dit alles duwt deze individuen richting sociale marginalisering: een levensstijl geënt op korte termijn doelstellingen en een ‘quick win mentality’  die al te vaak uitmondt in illegale activiteiten.
Drugs hebben een onmiskenbaar negatieve invloed op het gedrag van mensen. Het vermogen om rationeel te handelen vermindert en het individu wendt zich al snel tot strafbare feiten (geweld, diefstal,…).
Daarom kan ik geen voorstander zijn van het legaliseren van het gebruik en de verkoop van drugs.

Valse retoriek meneer Verhofstadt?

Ik sloeg vanmorgen De Standaard open en verslikte mij haast in mijn koffie. Dhr. Verhofstadt staat er met een opiniestuk in. Vol verwachting begin ik te lezen, want we zijn “klaar voor morgen” en “de rangen zijn gesloten” [sarcasme]. Groot is mijn verbazing niet als het opiniestuk een platte aanval is op Bart De Wever. Meer zelfs: Verhofstadt (in een vroeger leven nog actief in het LVSV en auteur van wervende Burgermanifesten) gaat zelfs het instituut “koning” verdedigen om toch maar het “nationalistisch en populistisch” parkoers van de N-VA aan te vallen. Hij maakt hier imho een aantal fouten:

Allereerst mag je als liberaal nooit of te nimmer een ondemocratisch instituut als het koningschap gaan verdedigen: De macht die de koning heeft (ze is gelukkig al veel minder dan vroeger) is alleen gebaseerd op het feit dat hij in het juiste bedje geboren is. Geen enkele liberaal kan dit als democratisch gaan verdedigen, maar blijkbaar is dit voor dhr. Verhofstadt geen enkel probleem.

Ten tweede gebruikt hij de kritiek op het koningschap om Bart De Wever aan te vallen. Ik vraag mij echt af of de VLD nog niet genoeg geleerd heeft van de aanvallen op N-VA/BDW? In plaats van uit te gaan van eigen kracht en overtuiging, gaat men keer op keer de anti-politiek van de N-VA bestrijden met nog meer anti-politiek, waardoor de N-VA zich in haar geliefde Calimero-rol kan terugtrekken. Waarom kan er geen opinietekst geschreven worden, zonder de N-VA-kiezers (die echt wel uit VLD-kringen komen) weer keer op keer te beledigen? Op deze manier overtuig je ze alleen maar dat hun overstap naar de N-VA de juiste was.

Ten derde vraag ik mij af of deze opinietekst doorgenomen is met de voorzitter Gwendolyn Rutten? In haar campagne deed zij toch duidelijk blijken dat we “de rangen moesten sluiten” en dat het gedaan moest zijn met dissidente meningen? We moeten zeker geen eenheidsworst worden bij de VLD, maar soms kan men zich wel terecht afvragen waarom keer op keer het geweer wordt gericht op de N-VA?

Ik hoop echt dat 2013 verbetering brengt en men echte liberale antwoorden kan vinden op de echte problemen van deze tijd (in plaats van commentaar te leveren op een kerstboodschap van een relict uit vervlogen tijden)